Ένας όρκος για όλους....

Ένα παλιότερο άρθρο μου, που παραμένει διαχρονικό και που γράφθηκε με αφορμή την ορκομωσία της Κυβέρνησης Τσίπρα- Καμμένου τον Γενάρη του 2015.

Το τελευταίο διάστημα ήρθε ξανά στο προσκήνιο με αφορμή την ορκωμοσία της νέα Κυβέρνησης, το θέμα του όρκου. Για πρώτη φορά στην ιστορία της Ελλάδας είδαμε Πρωθυπουργό, αλλά και μεγάλο μέρος βουλευτών να επιλέγουν τον πολιτικό όρκο, αντί του θρησκευτικού.

 
Το γεγονός σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως, βρίσκοντας ένθερμους υποστηρικτές, αλλά και πολλούς που το θεώρησαν προσβολή. Σίγουρα πρόκειται για ένα νόμιμο γεγονός από τη στιγμή που ορίζεται από το ίδιο το σύνταγμα η ελευθερία στην επιλογή του τρόπου της ορκωμοσίας που αφορά κυρίως πολιτικά πρόσωπα, δημοσίους υπαλλήλους και στρατιωτικούς.
 
Η επιλογή του τρόπου ορκωμοσίας όμως δεν σταματά εκεί. Ακόμα και οι μάρτυρες που φτάνουν στα δικαστήρια έχουν το δικαίωμα να δώσουν είτε πολιτικό, είτε θρησκευτικό όρκο.
 
Προσωπικά θεωρώ πως αν και το δικαίωμα στην επιλογή, είναι μια δημοκρατική πράξη, ωστόσο στη περίπτωση του όρκου, το δικαίωμα αυτό, τη δημοκρατία αυτή την αντιλαμβάνομαι αντιθετικά.
 
Ναι μεν δίνεται το δικαίωμα στην επιλογή, όμως όταν ζεις σε μια χώρα που η πλειονότητα είναι  Xριστιανοί  Ορθόδοξοι, όταν κάποιος επιλέγει τον πολιτικό όρκο αυτόματα στιγματίζεται.  Δημιουργούνται γύρω του σκιές σχετικά με τα θρησκευτικά του πιστεύω.
 
Ναι μεν μπορεί να δίνεται η ελευθερία να επιλέξει αυτό που θέλει, αλλά ταυτόχρονα δεν έχει την ελευθερία να μην απολογηθεί για την επιλογή του ή έστω να μη νιώσει υπόλογος στα καχύποπτα βλέμματα. Όταν ένας μάρτυρας βρίσκεται στα ελληνικά δικαστήρια, στα οποία δεσπόζει η θρησκεία, όταν καλείσαι να επιλέξεις με τι όρκο θα ορκιστείς, βλέποντας απέναντι σου και πίσω από τους δικαστές την εικόνα της Παναγίας ή του Χριστού, πόσο εύκολα μπορείς να επιλέξεις τον πολιτικό όρκο, όταν μέσα σου έχεις την υπόνοια πως ίσως το Δικαστήριο επηρεαστεί από την επιλογή σου; Πέρα από αυτό για ποιό λόγο είναι κανείς υποχρεωμένος μέσα σε μια δικαστική αίθουσα μπροστά σε πολλά μάτια, να αποκαλύψει τα θρησκευτικά του πιστεύω;
 
Η θρησκεία του καθενός, όπως και το αν πιστεύει, γιατί μπορεί και να μη πιστεύει, είναι ένα απόλυτο προσωπικό δεδομένο, το όποιο ο ίδιος θα έπρεπε να επιλέξει αν θέλει ή όχι να δημοσιοποιήσει. Είναι τρομακτικό το γεγονός πως σε βαπτίζουν άθεο στη περίπτωση που επιλέξεις πολιτικό όρκο, κάτι που όμως μπορεί να το κάνεις ακριβώς επειδή είσαι πιστός στο Θεό.
 
Σε αυτό το σημείο διαφωνούν μεταξύ τους μέχρι και οι πατέρες της εκκλησίας . Ο ίδιος ο Θεός, σύμφωνα με λεγόμενα του, δεν επιτρέπει τον όρκο, οπότε πόσο θρησκευτικό είναι να ορκίζετε κανείς; Δυστυχώς σε μια χώρα που οι Χριστιανοί Ορθόδοξοι είναι η πλειοψηφία, η κάθε θρησκευτική μειονότητα δεν αντιμετωπίζεται με τον απαιτούμενο σεβασμό, αλλά περικλείεται από συναισθήματα αμφισβήτησης και χαρακτηρίζεται από στιγματισμό και φαινόμενα περιθωριοποίησης. 

Είναι ξεκάθαρο πως το δικαίωμα στην   επιλογή του όρκου, η προαιρετικότητα δε βοηθά. Ίσα- ίσα συμβάλει στον στιγματισμό και τροφοδοτεί διχαστικά περιστατικά, όπως και φαινόμενα περιθωριοποίησης. Για να προστατέψουμε λοιπόν την ατομικότητα του κάθε πολίτη και την ελευθερία του στο δικαίωμα της προσωπικής θρησκευτικής συνείδησης, θα πρέπει άμεσα να αλλάξουμε τους κώδικες που σχετίζονται με τον όρκο. Πρέπει να καθιερωθεί για όλους ένας και μόνο όρκος. Ο πολιτικός όρκος, ανεξάρτητα από τη θρησκεία τους, από το αν πιστεύουν κάπου ή όχι.

Πάντως είναι σημαντικό, κλείνοντας, να εστιάσουμε στο γεγονός πως η ορκωμοσία της νέας Κυβέρνησης, ο τρόπος που επέλεξαν πολλοί να ορκιστούν, δεν ήταν μια απλή ορκωμοσία, αλλά ένα" άνοιγμα" στη "νομιμοποίηση" του διαφορετικού. Στη "νομιμοποίηση" όλων αυτών που επιλέγουν τον πολιτικό όρκο. Είμαι βέβαιη, πως πλέον ελάχιστοι φοβούνται να πουν "θέλω πολιτικό όρκο"....ξέρουν πως πλέον δε θα σοκάρουν, ή θα σοκάρουν λιγότερο αφού... ολόκληρος Πρωθυπουργός το έκανε!

Αυτή η ορκωμοσία λοιπόν, είχε μια ειδικότερη σημαντικότητα...