Ναι, η Ιθαγένεια ήταν η λύση...

Ένα άρθρο που είχα γράψει αρκετούς μήνες πριν, πριν ακόμα γίνουν οι νομοθετικές αλλαγές περί ιαθγένειας....Για όσους ακόμα και σήμερα αναρωτιούνται αν έπρεπε ή όχι να αλλάξουν τα πράγματα γύρω από το συγκεκριμένο ζήτημα, ίσως διαβάζοντας να πεισθούν!

Mα είναι τουλάχιστον κουτό εν ετει 2015 και σε μια χώρα που θέλει να λέγεται Ευρωπαϊκή να θέτεται το ερώτημα: Ιθαγένεια ή όχι στα παιδιά των μεταναστών; 

Πρόκειται για ένα ζήτημα που θα έπρεπε όχι μόνο να έχει ήδη κλείσει, αλλά κυρίως να θεωρείται λήξαν και να μην ανοιγοκλείνει για ψηφοθηρικούς λόγους. Αν είναι δυνατόν ένα τόσο σημαντικό ζήτημα να αντιμετωπίζεται ως "σκακιέρα" στα πολιτικά-τηλεοπτικά παράθυρα, στη βουλή και τα πολιτικά γραφεία.

Η πολιτική, σε όλα τα επίπεδα, οφείλει να είναι ανθρωποκεντρική. 


Όταν λοιπόν ο άνθρωπος και η ψυχοσύνθεση του ειδικότερα, παίζονται στα ζάρια, τότε οι παίκτες των ζαριών μετατρέπονται σε ηθικούς- τουλάχιστον- αυτουργούς των όσων κακών βρουν τη χώρα μελλοντικά και πρόκειται για πράξεις στις οποίες θα προχωρήσουν  δεύτερης γενιάς μετανάστες. Χωρίς αυτό να θεωρείται δεδομένο. Πάντα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις.

Τι περιμένει δηλαδή κανείς από έναν νεαρό που μεγάλωσε ως "ξένος" στην Ελλάδα, με ρατσισμό, με απομόνωση, με ένα κράτος που δεν τον αποδέχεται, με το άγχος αν και αύριο θα είναι ακόμα εδώ, την  ίδια ώρα μάλιστα που ακόμα και στη χώρα προέλευσης τους επίσης αντιμετωπίζεται ως "ξένος", αλλά κυρίως νιώθει ο ίδιος ξένος; 

Σε τι πράξεις μπορεί να οδηγήσει αυτή η ανασφάλεια και ο φόβος που μεγαλώνουν τα παιδιά των μεταναστών στην Ελλάδα; 
Μήπως σε ενάρετες;

Το λάθος κάθε χώρας, είναι ότι βλέπει επιφανειακά το τι συμβαίνει και με μεγάλη ευκολία βλέπει "ενόχους". Ασκώντας πολιτική ποτέ δε σκέφτονται τις μελλοντικές συνέπειες των πρακτικών που θα υιοθετήσουν, αλλά κοντόφθαλμα μετράνε χαμένες και κερδισμένες ψήφους. 

Βλέποντας ένα περιστατικό, μια διαμαρτυρία, κάποιες ζημιές, αποφαίνονται: "Ο μετανάστης φταίει. Να τους διώξουμε." 

Κανείς όμως ποτέ δεν έκανε το κόπο, όχι απλά να βρει τον υπαίτιο, όχι να μείνει σε μια θεωρητική προσέγγιση των πραγμάτων, αλλά να προχωρήσει πιο βαθιά ερμηνεύοντας την ανθρώπινη συμπεριφορά. Δεν είναι σε θέση ή δε θέλουν να δουν τις αιτίες;

Αυτό από μόνο του αποτελεί άλλη μια τραγική διαπίστωση με μεγάλες συνέπειες για το μέλλον της Ελλάδας και κάθε χώρας που δεν αντιμετωπίζει τους μετανάστες ως ανθρώπους με ίσα δικαιώματα, ικανότητες και κοινοτικά συναισθήματα όμοια με των " δικών" της πολιτών. 

Και ποιοί είναι οι δικοί της πολίτες; Στην Ελλάδα για παράδειγμα. Μα φυσικά οι Έλληνες πολίτες. 

Και αναρωτιέσαι: Γνωρίζουν, αντιλαμβάνονται πως χτίζεται μια ταυτότητα; Πρωτίστως αντιλαμβάνονται ότι η ταυτότητα δεν είναι έμφυτη, αλλά κατασκευάζεται; 

Τελικά τι είναι πιο επικίνδυνο για τη δημοκρατία και την ασφάλεια της χώρας; Να μη γνωρίζουν ή να γνωρίζουν και να συνεχίζουν να παίζουν τα ψηφοθηρικά τους παιχνίδια; 

Το αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει και δυστυχώς και στις δύο περιπτώσεις είναι το ίδιο. 

Έλληνας δε γεννιέσαι, αλλά γίνεσαι. Γίνεσαι επειδή μεγαλώνεις στον ελλαδικό χώρο, με όλες αυτές τις πρακτικές που έχουν υιοθετηθεί από την ελληνική κοινωνία, με τη συμμετοχή σε τελετουργικές διαδικασίες, ζώντας με τους ελληνικούς νόμους, πληρώνοντας την ελληνική φορολογία, πηγαίνοντας στο ελληνικό σχολείο, δημιουργώντας διαπροσωπικές σχέσεις με άλλους ανθρώπους. 

Ποιός γεννημένος στην Ελλάδα ή γεννημένος από Έλληνες γονείς, μεγαλώνοντας στην Αλβανία, θα ήταν ιδιοσυγκρασιακά και ψυχικά Έλληνας; 

Ποιές από τις συνήθειες τους, από τις πρακτικές τους, από τον τρόπο που σκέφτεται και λειτουργεί θα ήταν ελληνικές; 
Ερχόμενος ενήλικας στην Ελλάδα, πολλά αν όχι όλα θα του "ξένιζαν".

Είμαστε αυτό που γίναμε εκεί που μεγαλώσαμε. Είμαστε αυτό που μιμούμαστε από τους ανθρώπους που μας περιτριγύριζαν και τους χώρους που κοινωνικοποιηθήκαμε. 

Πραγματοποιήθηκε σχετικά πρόσφατα από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας μια έρευνα για τους αλβανούς κυρίως μετανάστες στον Βόλο. 

Στο πλαίσιο της έρευνας, παραχωρήθηκαν πολλές συνεντεύξεις από μετανάστες όλων την ηλικιών. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα για το ζήτημα που αναπτύσσεται είναι ο μικρός Βαγγέλης, μαθητής Δημοτικού. 

Μια νεαρή φοιτήτρια του παιδαγωγικού, μπήκε στη τάξη του Βαγγέλη και ζήτησε οι αλβανοί μαθητές να αλλάξουν θέση και να πάνε απέναντι από τους Έλληνες. 

Ο Βαγγέλης δεν άλλαξε θέση με την δασκάλα του, που γνώριζε πως είναι από την Αλβανία, να του κάνει παρατήρηση. 

Ο Βαγγέλης της απαντά: Μα εγώ είμαι Έλληνας, στην Ελλάδα γεννήθηκα. 

Τόσο απλά είναι τα πράγματα. Κάπως έτσι λοιπόν ίσως πρέπει να δώσουμε μεγαλύτερη σημασία στην ελληνική παροιμία: Από μικρό και από τρελό μαθαίνει την αλήθεια! 

Έρχεται το κράτος λοιπόν- και δε θα μπω στη διαδικασία να αναλύσω νόμους, να μιλήσω με πολιτικά ονόματα ή να θέσω στη συζήτηση κόμματα και προτάσεις, γιατί πρόκειται για ζητήματα τόσο σοβαρά, τόσο μεγάλα για το σήμερα και το αύριο της χώρα μας, που τα πρόσωπα παίζουν μικρή μόνο σημασία -και "χτυπά" δυνατά στο στομάχι τον Βαγγέλη και κάθε Βαγγέλη. 

Έρχεται το κράτος να του πει ότι δεν είναι αυτό που νιώθει. Έρχεται να του πει πως είναι Αλβανός, όταν το ίδιο παιδί δε ξέρει καν να μιλά αλβανικά και δεν έχει επισκεφθεί ποτέ την Αλβανία. 

Έρχεται να κάνει "ξένο" στην Ελλάδα ένα παιδί που από την μέρα που γεννήθηκε μέχρι και σήμερα, ακούει "ελληνικά", μιλάει ελληνικά, μεγαλώνει ελληνικά, τόσο ως προς το χώρο όσο και ως προς τις συνήθειες, ακολουθεί όλες τις ελληνικές τελετουργίες και όλοι οι φίλοι του είναι Έλληνες. 

Και αν δεν προβληματίζει κανέναν αυτό το περιστατικό, θα αναφερθώ σε κάποιο άλλο απόσπασμα συνέντευξης που βρίσκεται στο αρχείο του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. 

Ο Γιώργος λοιπόν, μας λέει ότι όταν πηγαίνει στην Αλβανία, μετά από τόσα χρόνια που είναι μόνιμος κάτοικος Ελλάδας γενικότερα και Βόλου ειδικότερα, τον αντιμετωπίζουν ως ξένο. 
Ξένος στη χώρα προέλευσης, ξένος και στη χώρα υποδοχής. 
Μια ταυτότητα περίπλοκη. Ποιός έχει όμως το δικαίωμα και κυρίως με ποιόν τρόπο μπορεί να τη συνθέσει; 

Εδώ πολλοί θα βιαστούν να απαντήσουν, πως δε χρειάζεται να το σκεφτόμαστε, θα διαλέξει το κάθε παιδί την ιθαγένεια τους μετά την ενηλικίωση του! Δε είναι όμως έτσι.

Πρόκειται για μια απάτη της αυτονομίας. Το παιδί θα πάρει ιθαγένεια είτε το θέλει, είτε όχι.  

Θα πρέπει κανείς να αντιληφθεί το δηλητήριο, στη ψυχή αυτού του παιδιού. Το παιδί δε συγκρίνει τον εαυτό του με τους γονείς του και τα δικά τους προνόμια ή τη τύχη να θεωρούνται ή όχι πολίτες της χώρας που ζουν, αλλά συγκρίνεται με τους φίλους τους, με τους συμμαθητές του... 

Και η σύγκριση αυτή δε βοηθά κανέναν. Το παιδί μεγαλώνει νιώθοντας ένοχος, ξένος, μεγαλώνει με ανασφάλεια και φόβο....Φόβο που πρέπει να νιώθουν και όλοι οι υπόλοιποι για τον τρόπο που το παιδάκι μεγαλώνοντας θα εκφράσει το δυσάρεστα συσσωρευμένα συναισθήματα που έχουν ποτίσει τη ψυχή του. 

Μα είναι αδιανόητο, ανεξήγητο, οξύμωρο και παράδοξο να μπορεί ο γονέας να κάνει αίτημα πολιτογράφησης μετά από 10 χρόνια νόμιμης παραμονής και το κράτος να ζητά να περάσουν 18 χρόνια για να δώσει ιθαγένεια στα παιδιά αυτών των ανθρώπων. 

Με ποια λογική; Είναι κάτι παραπάνω από πασιφανές πως τα παιδιά των μεταναστών, είναι πολύ πιο κοντά στη χώρα που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν, νιώθουν και αντιλαμβάνονται σε βάθος τη νέα τους πατρίδα, αφού εδώ κοινωνικοποιήθηκαν και εδώ (Ελλάδα) άρχισαν να κατασκευάζουν την ταυτότητά τους.

Και αν το θέλετε και διαφορετικά, διότι όσοι αρνούνται την ιθαγένεια, μιλούν για εθνική συνείδηση, είναι επιστημονικά τεκμηριωμένο ότι τόσο η κοινωνική, όσο και η εθνική συνείδηση επίσης κατασκευάζονται και μάλιστα ιδιαίτερα κατά τα πρώτα χρόνια ζωής ενός ανθρώπου. 

Το τραγελαφικό της κατάστασης είναι ότι μιλούν για εθνική συνείδηση, πολιτικά πρόσωπα που δεν έχουν καν υπηρετήσει τη χώρα ή που πλήρωσαν ανταλλάσοντας με χρήμα τις υπηρεσίες τους στη πατρίδα.

Μιλάνε λοιπόν άνθρωποι που αντιλαμβάνονται την εθνική συνείδηση με όρους αγοροπωλησίας!!!!   

Κάνουν το λάθος αρκετοί και συνδέουν το βιοτικό μας επίπεδο και τα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας με το μεταναστευτικό, την ίδια ώρα που έρευνες έχουν αποδείξει και προφανώς κάνουν ότι δε τις βλέπου, ότι ο μετανάστης προσθέτει και δεν αφαιρεί από την οικονομία της χώρας.  

Πέρα από αυτό, δεν επιτρέπεται κράτος δικαίου, ευρωπαϊκή χώρα και δημοκρατικό πολίτευμα να αφήνει αυτή την ανασφάλεια να ταλανίζει παιδικές ψυχές.

Το κράτος πρέπει να αποτρέψει τη δημιουργία αρνητικών συναισθημάτων στα παιδιά και να κινηθεί προς τη κατεύθυνση της ομαλής ενσωμάτωσης, ώστε οι νεαροί να αποτελέσουν μελλοντικά κινητήρια δύναμη της χώρας Μόνο έτσι θα μπορεί κανείς να μιλά για κοινωνική ηρεμία, συνοχή και πλήρης ενσωμάτωση στον ελλαδικό χώρο. Τα παιδιά αυτά αγαπούν την Ελλάδα. Κανείς δε μπορεί να πει αν την αγαπούν περισσότερο ή λιγότερο από τα παιδιά των Ελλήνων. 

Η καραμέλα των πολιτικών είναι ότι η νέα γενιά, είναι το μέλλον της χώρας μας. Είναι το μέλλον της Ελλάδας. Αυτά τα παιδιά λοιπόν αποτελούν το μέλλον της Ελλάδας και όσο αν κάποιοι δεν μπορούν να το δεχτούν, το αν θα αφαιρέσουν η θα προσθέσουν παραγωγικά σε αυτό, οφείλεται και στις πολιτικές αποφάσεις! 

Θέλουμε ώριμους, κατασταλαγμένους και πλήρως ενσωματωμένους ενήλικες μετανάστες ή οργισμένους; 

Στο χέρι των πολιτικών που δημιουργούν τις πολιτικές βρίσκεται η απάντηση. 

Δηλαδή πως ακριβώς αντιλαμβάνονται οι πολιτικοί ηγέτες το έθνος; Γι αυτούς είναι απόλυτα συνδεδεμένο με την καταγωγή και όχι με τη κοινή ζωή κάτω από το ίδιο πολίτευμα και τους κοινούς νόμους; 

Ας το δούμε διαφορετικά. Οι νέοι, οι δεύτερης γενιάς μετανάστες, θα αποκτήσουν αργά η γρήγορα, ανάλογα το πότε ενηλικιώνεται κανείς την ιδιότητα του πολίτη. 

Προς τι λοιπόν ο θόρυβος και η καθυστέρηση; 

Αφού θα γίνει. Το θέμα είναι ο χρόνος; Αν θα είναι 5-10 χρόνια πριν ή μετά; 

Καταλήγω στο συμπέρασμα πως το πρόβλημα τελικά είναι το "προφίλ". Το προφίλ του κόμματος, του πόσο συντηρητικό είναι ή φαίνεται και φυσικά το προφίλ του εκάστοτε πρωθυπουργού και αρμόδιου υπουργού. Δεν υπάρχει λόγος διαφωνίας, υπάρχει μόνο ανάγκη να συντηρηθεί ένας κομματικός μηχανισμός. Να συντηρηθούν ψήφοι. Υπάρχει η ανάγκη να ικανοποιηθούν τα αφτιά των μελών του κόμματος. 

Ο προβληματισμός μου είναι στο πόσο κοντόφθαλμα, ίσως επειδή ξέρουν ότι δεν υπάρχει το "για πάντα" στη πολιτική, βλέπουν τα πράγματα. 

Ένας έξυπνος πολιτικός, ούτε καν που θα σκεφτόταν αν πρέπει ή όχι να δώσει ιθαγένεια. 

Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, υπάρχει μεγάλος αριθμός σημαντικών επιστημόνων με καταγωγή από την Αλβανία, τη Βουλγαρία και άλλες χώρες. 

Πρόκειται για ενήλικες που μεγάλωσαν εδώ, σπούδασαν εδώ και τώρα παρέχουν τις υπηρεσίες στη χώρα που τους "φιλοξένησε". Στη δεύτερη αν όχι στη μια και μοναδική γι αυτούς πατρίδα. 
Αντίθετα υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που έρχονται συνεχώς αντιμέτωποι με τις αρχές μη τηρώντας του νόμους. Μήπως και δεν υπάρχουν και Έλληνες εγκληματίες; 

Δε λέω πως όλοι, αλλά σίγουρα κάποιοι από αυτούς, ερμηνεύοντας τη συμπεριφορά τους ίσως και να παρεκκλίνουν, γιατί ποτέ δεν ένιωσαν νόμιμοι. Ποτέ δεν ένιωσαν πολίτες αυτής της χώρας. 
Ίσως πίσω από τις πράξεις τους κρύβονται όλα αυτά που έζησαν ερχόμενοι εδώ. 

Το κράτος λοιπόν οφείλει για την προστασία του έθνους, να προφυλάσσει τα παιδιά των μεταναστών από δυσάρεστες εμπειρίες και να προωθεί τέτοιες πολιτικές που θα τους ενσωματώσουν άμεσα και θα τους δώσουν τη δυνατότητα να δημιουργήσουν ολοκληρωμένες προσωπικότητες, έτσι και θα έχει εξασφαλίσει- στο μέτρο του δυνατού- τις μη παρεκκλίνουσες συμπεριφορές και θα έχει δημιουργήσει πολίτες που θα μάχονται για το καλύτερο.

Καταλήγοντας, σε κάθε περίπτωση, η προσωπική μου γνώμη είναι πως η ιθαγένεια στα παιδιά των μεταναστών θα πρέπει να δίνεται ταυτόχρονα με τη γέννηση τους στη χώρα μας.